Sail is weer voorbij en de leukste thuis is natuurlijk de deurknop, want die geeft iedereen een hand. Dit en meer flauwe grappen bepalen doorgaans het kaliber van de Nederlandse tv en andere leuke dingen. Tenen krommend, vind ik eigenlijk en ondertussen houdt de hele Gooise matras elkaar bezig. Dat is tenminste wat ik vaak denk op mijn minder positief ingestelde momenten. Is de ene TV show ten einde dan zie je hetzelfde hoofd weer opduiken in Toppers of poppers of gewoon op Sail.
Sail voor Mokumers
Ik had zelf vooraf gekozen voor een mooi plekje waar vooral “Mokumers”zouden komen en “relaxte toeristen”, namelijk het NDSM terrein aan de overkant van het IJ. Hemelsbreed op nog geen 500 m van de plaats waar ik als kleuter gewoond had en de tanks had horen ontploffen bij een lokaal giframpje. Afgaande op de plaatjes moest het tegenwoordig een waar walhalla zijn voor oude hippies en vooral een vrijplaats zijn voor creatieve ideeën.
Terwijl ik al een beetje warm draaide voor het idee al die prachtige zeilschepen daar voorbij te zien komen varen, op de plek waar mijn vader ooit werkelijk aan het werk was, relaxed gelegen op strandstoelen tussen even relaxte Mokumers, probeerde ik iemand te ritselen om mee te gaan. Want tja individualiteit is geweldig, maar wanneer ik tegenwoordig ergens heen ga, heb ik toch graag een bekende aan mijn zijde. Helaas, no response.
Sail voor iedereen
Dacht ik zelf even origineel te zijn en voor het eerst van mijn leven naar Sail te gaan, las ik dat de hele natie van plan was dat te gaan doen. Radio 538 maakte de grond gelijk met het soort mensen dat als er iets te zien valt, meteen warm lopen. Klapstoeltje mee, alle Volendammers aanwezig en ja hoor, we worden weer eens volop vermaakt.
Toen ik dat hoorde, zakte de moed me meteen in de schoenen, wat ging ik daar doen? Sinds wanneer ging ik af op evenementen met Gerard Joling, en hoe heet ie ook alweer, de zanger van Rood die een tia had gehad ofzo en puntje puntje en Simon als belangrijkste gasten? Ik begreep dat ik aardig gedaald was in mijn niveau en besloot het evenement waardig aan mij voorbij te laten gaan. Als een zeilschip op volle zee, koerste ik de andere kant op, mijn eigenwijze zeiltje in de volle wind.
Spijt als haren op mijn hoofd
Uiteraard zag ik wel de selfies voorbij komen van vriendinnen die wél naar Sail waren geweest, maar dat blijkbaar eventjes eerder gepland hadden dan ik. Leuke hippie foto’s van dames (met hun dochters) in sloepjes op het water in lange vintage jurken en duidelijk helemaal in de mood. En foto’s natuurlijk van de Onedin line, maar zonder captain James, mijn favoriet. Vriendinnen die rucola stamppot aan boord kregen en meer trendy liflafjes en ondertussen salsa dansten op hun nieuwe salsa pumps. En ik zat huis.
Het werd me duidelijk dat ik graag in een andere tijd was geboren. De tijd van storm op zee en de strijd van een stoere, liefst beetje rijke Baron of schipper om de hand van een mooie vrouw, het liefst een beetje van adel natuurlijk. Altijd in een adembenemende jurk (letterlijk want zo’n korset zat behoorlijk strak). Zonder dat je daarvoor eindeloos over hoefde te appen of te fben.
